Ακούω και διαβάζω, καιρό τώρα, πολλά και διάφορα για το Άγιον Όρος.
Τα περισσότερα στερούνται και της λιγοστής σχέσης με την πραγματικότητα.
Δεν εκπλήσσομαι. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά, προφανώς ούτε η τελευταία, που η ορμή της πληροφόρησης, παρασύρει δικαίους και αδίκους, όλους μαζί στον χείμαρρο της απαξίωσης και της χλεύης.
Τούτη τη φορά η οργή μου ξεχυλίζει. Ίσως γιατί παίρνει η μπάλα φίλους κι αδελφούς, πρόσωπα αγαπητά, την ίδια την οικογένειά μου.
Και πάλι όμως, δεν είναι αυτό που λογαριάζω, τούτη τη στιγμή.
Σκέφτομαι κι αναλογίζομαι την ζωή χωρίς το Όρος. Όχι μόνον την δική μου ζωή.
Ζωή χωρίς ελευθερία, είναι ζωή χωρίς νόημα. Ελευθερία πνευματική, ελευθερία υπαρξιακή.
Αυτήν την ελευθερία χαρίζει το Άγιον Όρος στην ζωή όλων μας.
Τα λόγια μου είναι αδύνατα, αντλούν από την «μέσα βλέψη» την ανύπαρκτη.
Έρχονται στο νου μου τα λόγια του Δημήτρη Πικιώνη, που κοντά εξήντα χρόνια πίσω, μπροστά στην συντελούμενη ατίμωση ενός άλλου ιερού τόπου -της Ελευσίνας- έγραφε:
…Δείλαιοι κα αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε;
Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο η κοιτίδα,
η μητέρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης;
Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.
Δεν ξέρετε ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός μου και πως όταν η μορφή
μου αφανιστεί, η δικιά τους θα χάσει το νόημά της;…
Κὺρ Μανουήλ 