Ἐπιστροφή

Έπιστρέφουμε μετὰ ἀπὸ ἀπουσία μηνῶν.
Αὐτὴ τὴ φορὰ ὀργανωμένοι καὶ πολυτονικοί!

Στοὺς μῆνες ποὺ πέρασαν ἦταν λίγες οἱ φορὲς ποὺ θέλησα νὰ ἐκφραστῶ.
Ὄχι πὼς ἔγιναν λίγα, μὰ μέσα στὴν ἀναμπουμπούλα, καλύτερα νὰ σιωπᾶ κανείς.

Στὴν Ἴνδικτο, ἐτοιμάζουμε τὸ νέο βιβλίο τοῦ Γιάννη Κιουρτσάκη.
Τίτλος: Ἕνας χωρικὸς στὴ Νέα Ὑόρκη. Θα κυκλοφορήσει τὸν Οκτώβριο.
Ὁ ἐρχομός τοῦ Γιάννη Κιουρτσάκη μᾶς γέμισε χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση.

Τὴν ἴδια χαρὰ μᾶς ἔδωσε καὶ ὁ ἐρχομός τοῦ Ἄρη Δαβαράκη.
Ἀρχικὰ γιὰ νὰ συμμετάσχει στὸ υπὸ ἔκδοση Λεύκωμα μὲ θέμα τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Ἡ κατἀληξη ἦταν νὰ μᾶς ἐμπιστευθεῖ τὸ μυθιστόρημά του ὑπὸ τὸν προσωρινὸ τίτλο: Ὁ Βασίλης τὸν 21ο αἰῶνα.
Τὸ κείμενο δημοσιεύεται σὲ συνέχειες στὸ site τοῦ συγγραφέα: http://www.prosopa.com.
Ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ πάρει μιὰ γεὐση, ἀναμένοντας τὴν κυκλοφορία του, ἀρχὲς Νοεμβρίου.

Τὴν ἴδια περίπου περίοδο θὰ κυκλοφορήσει καὶ τὸ Λεύκωμα τοῦ Γιώργου Πίττα μὲ θέμα τὴν Άθηναϊκὴ Ταβέρνα.
Λεύκωμα πλημυρισμένο ἀπὸ τὸ μεράκι καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Γιώργου γιὰ ἕνα θέμα ἀρκετὰ πρωτότυπο.
Ὁ Γιῶργος πρωτόρθε στὴν Ἴνδικτο ἀναζητώντας βοήθεια στὴν διαχείριση του blog του: Σημάδια τοῦ Αἰγαίου.
Καταλήξαμε νὰ μιλᾶμε γιὰ Πανηγύρια καὶ νὰ μαστορεύουμε τὸ Λεύκωμά του.

Καιρὸ τώρα ἐτοιμάζουμε  ἕνα ἀκόμα Λεύκωμα. Κατὰ τὰ φαινόμενα το 2009 θὰ εἶναι ἡ χρονιὰ τῶν Λευκωμάτων στὴν Ἴνδικτο.
Θέμα του τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Αύτὴ τὴ φορὰ ὅμως μὲ τὴν ματιὰ ἑνὸς μοναχοῦ. Ἑνὸς μοναχοῦ-φωτογρἀφου.
Τοῦ ἰδίου εἶναι καὶ οἱ δημοσιευόμενες ἐδῶ φωτογραφίες, μόνο ποὺ αὐτὲς κόπηκαν στὴν τελικὴ ἐπιλογή.
Μαζὶ μὲ τὶς φωτογραφίες καὶ ἕνα κείμενο-μαρτυρία τοῦ Ἄρη Δαβαράκη γιὰ τὸ Ὄρος.

Δίπλα σὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ὁ ἔβδομος τὀμος τῆς Ἀνθρωποδείας τοῦ Δημήτρη Δημητριάδη, καθὼς καὶ ἡ ἐπανέκδοση, αὐτὴ τὴ φορὰ στὴν Ἴνδικτο τοῦ Πεθαίνω σὰν Χώρα. Ἀπὸ τὸν Δημήτρη Δημητριάδη καὶ ἡ μετάφραση τοῦ L’ expérience intérieure τοῦ Ζώρζ Μπατάιγ.

Ἀλλὰ ὥς ἐδῶ τὰ τῆς Ἰνδίκτου. Ἑν καιρῶ θὰ ἐπανἐλθω.

ΟΡΟΥΣ ΑΤΙΜΩΣΙΣ

Ακούω και διαβάζω, καιρό τώρα, πολλά και διάφορα για το Άγιον Όρος.

Τα περισσότερα στερούνται και της λιγοστής σχέσης με την πραγματικότητα.

Δεν εκπλήσσομαι. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά, προφανώς ούτε η τελευταία, που η ορμή της πληροφόρησης, παρασύρει δικαίους και αδίκους, όλους μαζί στον χείμαρρο της απαξίωσης και της χλεύης.

Τούτη τη φορά η οργή μου ξεχυλίζει. Ίσως γιατί παίρνει η μπάλα φίλους κι αδελφούς, πρόσωπα αγαπητά, την ίδια την οικογένειά μου.

Και πάλι όμως, δεν είναι αυτό που λογαριάζω, τούτη τη στιγμή.

Σκέφτομαι κι αναλογίζομαι την ζωή χωρίς το Όρος. Όχι μόνον την δική μου ζωή.

Ζωή χωρίς ελευθερία, είναι ζωή χωρίς νόημα. Ελευθερία πνευματική, ελευθερία υπαρξιακή.

Αυτήν την ελευθερία χαρίζει το Άγιον Όρος στην ζωή όλων μας.

Τα λόγια μου είναι αδύνατα, αντλούν από την «μέσα βλέψη» την ανύπαρκτη.

Έρχονται στο νου μου τα λόγια του Δημήτρη Πικιώνη, που κοντά εξήντα χρόνια πίσω, μπροστά στην συντελούμενη ατίμωση ενός άλλου ιερού τόπου -της Ελευσίνας- έγραφε:

…Δείλαιοι κα αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε;

Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο η κοιτίδα,

η μητέρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης;

Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.

Δεν ξέρετε ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός μου και πως όταν η μορφή

μου αφανιστεί, η δικιά τους θα χάσει το νόημά της;…