Γιάννης Κιουρτσάκης

Τὸ βραβεῖο Λογοτεχνικοῦ Δοκιμίου-Μελέτης τοῦ περ. Διαβάζω ἀπονεμήθηκε στὸν

Γιάννη Κιουρτσάκη γιὰ τὸ Ἕνας χωρικὸς στὴ Νέα Ὑόρκη.

Τὸ βραβεῖο ἀπένειμε ὁ  ποιητής καὶ βιβλιογράφος Δημήτρης Δασκαλόπουλος.

Γιὰ τὴν βράβευσή του ὁ Γιάννης Κιουρτσάκης ἔκανε τὴν ἀκόλουθη δήλωση:

«Εἶχα χαρεῖ εἰλικρινὰ τὸ βραβεῖο τοῦ Διαβάζω, τὴν πρώτη χρονιὰ ποὺ ἀπονεμήθηκε.  Καὶ θὰ ἦταν ὑποκριτικὸ ἂν ἔλεγα πὼς δὲν τὸ χαίρομαι καὶ σήμερα. Ὅπως θὰ ἦταν ἄδικο νὰ μὴν εὐχαριστήσω τὴν ἐπιτροπή, ποὺ μόχθησε νὰ διαβάσει τόσα βιβλία καὶ ξεχώρισε στὴν κατηγορία τοῦ δοκιμίου, τὸ μικρό μου στοχαστικὸ ἀφήγημα. Ὅμως, ἐτούτη τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ συλλογικὴ ζωή μας γνωρίζει μιὰ κατρακύλα χωρὶς προηγούμενο στὴν ὁποῖα ἔχουμε συμβάλει ὅλοι – αὐτὴ ἡ κρίση εἴμαστε ἐμεῖς – ἀναρωτιέμαι: εἶναι ἄραγε τυχαῖο ὅτι ἡ ἔξαρση τοῦ ναρκισσισμοῦ, τῆς αὐτοπροβολῆς, τῶν προσωπικῶν ἀνταγωνισμῶν, τῶν πελατειακῶν σχέσεων καὶ τῶν μικρόψυχων καβγάδων, ποὺ μαστίζουν καὶ τὸ λογοτεχνικό μας σινάφι εἰς βάρος κάθε ἔννοιας πνευματικῆς ζωῆς, συμπίπτει μ’ ἕναν πληθωρισμὸ πανηγυρικῶν ἐκδηλώσεων γιὰ τὸ βιβλίο, συμπεριλαμβανομένων τῶν βραβείων; Κι ἂν φαίνομαι ὑπερβολικός, τουλάχιστον ἂς ἀναρωτηθοῦμε ὅλοι: πόσο οἱ βραβεύσεις τῶν τελευταίων χρόνων μᾶς ἔχουν βοηθήσει, ἔστω ἀτομικά, “νὰ σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”. Πόσο ἔχουν βοηθήσει τὴ λογοτεχνικὴ δημιουργία καὶ τὸ μοίρασμά της μὲ τὸν ἀναγνώστη; Αὐτὲς οἱ πικρὲς ἀπορίες μὲ ἐμποδίζουν νὰ δεχτῶ μὲ ἤρεμη συνείδηση τὸ βραβεῖο.

Γιάννης Κιουρτσάκης

10 Μαΐου 2010»

Μεταφράσεως Ἐγκώμιον

Πόσο κόπο καὶ πόσο μόχθο, πόση ἀγωνία καὶ πόσα χρόνια ἔχουν δαπανηθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐλένη Μπακοπούλου καὶ τὴν ἀφεντιά μου γιὰ τὶς νέες μεταφράσεις τῶν ἔργων τοῦ Φ.Μ.Ντοστογιέφσκι. Καὶ πόσο ἀκόμα δρόμο ἔχουμε μπροστά μας γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουμε, ἂν βεβαίως μᾶς δοθεῖ ὁ χρόνος, τὴν προσπάθεια.
Σὲ αὐτὸ τὸ μᾶλλον μοναχικὸ καὶ ἀτέλειωτο μονοπάτι ἔρχονται μὲ τὴν γενναιοδωρία τους κάποιοι φίλοι νὰ σοῦ κρατήσουν τὸ χέρι καὶ νὰ σοῦ δώσουν κουράγιο. Σήμερα Σάββατο 8 Αὐγούστου ὁ συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος στὴν ἐφημ. Τὰ Νέα ἔγραψε:

Μεταφραστικό κατόρθωμα πρώτης γραμμής

Μέσα από τις μεταφράσεις του Αλεξάνδρου και τη δουλειά του στον Ντοστογιέφσκι, πήρα την πρώτη γεύση της μεγάλης λογοτεχνίας, την πρώτη μυρωδιά αληθινού μυθιστορήματος. Τον Ντοστογιέφσκι τον ξαναδιάβασα στα είκοσι πέντε μου, στα γαλλικά αυτή τη φορά, και ξανά στη μετάφραση του Αλεξάνδρου πριν από δέκα χρόνια. Χωρίς να πάψει να με γοητεύει το λογοτεχνικό ιδίωμα της δεκαετίας του πενήντα, με τις ακρότητες της δημοτικής, είχε αρχίσει να μου φαίνεται κάπως μακρινό.

Και τώρα ήρθε η δουλειά της Ελένης Μπακοπούλου- οι Δαιμονισμένοι πέρυσι και ο Ηλίθιος φέτος. Η μετάφρασή της είναι μια σημαντική λογοτεχνική κατάθεση στη δική μας γλώσσα. Το γεγονός ότι καταφέρνει να αποδώσει την προφορικότητα του Ντοστογιέφσκι χωρίς ούτε στιγμή ο λόγος να χάνει την πυκνότητά του χωρίς στιγμή χαλάρωσης πιστεύω πως είναι ένα πρώτης γραμμής κατόρθωμα. Πέρα από τη γοητεία του κειμένου, που καταφέρνει να το κάνει δικό μας, δείχνει πως η γλώσσα που μιλάμε, αυτήν που κακοποιούμε ακόμη και γράφοντας, δεν έχει χάσει τίποτε από το εκφραστικό της έρμα. Προσωπικά της χρωστώ ευγνωμοσύνη. Και περιμένω από τις Εκδόσεις Ίνδικτος τη συνέχεια. Ευτυχώς ο Ντοστογιέφσκι ήταν αναγκασμένος να βιοπορίζεται από τα κείμενά του και έχει γράψει μπόλικα.

Ἐπιστροφή

Έπιστρέφουμε μετὰ ἀπὸ ἀπουσία μηνῶν.
Αὐτὴ τὴ φορὰ ὀργανωμένοι καὶ πολυτονικοί!

Στοὺς μῆνες ποὺ πέρασαν ἦταν λίγες οἱ φορὲς ποὺ θέλησα νὰ ἐκφραστῶ.
Ὄχι πὼς ἔγιναν λίγα, μὰ μέσα στὴν ἀναμπουμπούλα, καλύτερα νὰ σιωπᾶ κανείς.

Στὴν Ἴνδικτο, ἐτοιμάζουμε τὸ νέο βιβλίο τοῦ Γιάννη Κιουρτσάκη.
Τίτλος: Ἕνας χωρικὸς στὴ Νέα Ὑόρκη. Θα κυκλοφορήσει τὸν Οκτώβριο.
Ὁ ἐρχομός τοῦ Γιάννη Κιουρτσάκη μᾶς γέμισε χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση.

Τὴν ἴδια χαρὰ μᾶς ἔδωσε καὶ ὁ ἐρχομός τοῦ Ἄρη Δαβαράκη.
Ἀρχικὰ γιὰ νὰ συμμετάσχει στὸ υπὸ ἔκδοση Λεύκωμα μὲ θέμα τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Ἡ κατἀληξη ἦταν νὰ μᾶς ἐμπιστευθεῖ τὸ μυθιστόρημά του ὑπὸ τὸν προσωρινὸ τίτλο: Ὁ Βασίλης τὸν 21ο αἰῶνα.
Τὸ κείμενο δημοσιεύεται σὲ συνέχειες στὸ site τοῦ συγγραφέα: http://www.prosopa.com.
Ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ πάρει μιὰ γεὐση, ἀναμένοντας τὴν κυκλοφορία του, ἀρχὲς Νοεμβρίου.

Τὴν ἴδια περίπου περίοδο θὰ κυκλοφορήσει καὶ τὸ Λεύκωμα τοῦ Γιώργου Πίττα μὲ θέμα τὴν Άθηναϊκὴ Ταβέρνα.
Λεύκωμα πλημυρισμένο ἀπὸ τὸ μεράκι καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Γιώργου γιὰ ἕνα θέμα ἀρκετὰ πρωτότυπο.
Ὁ Γιῶργος πρωτόρθε στὴν Ἴνδικτο ἀναζητώντας βοήθεια στὴν διαχείριση του blog του: Σημάδια τοῦ Αἰγαίου.
Καταλήξαμε νὰ μιλᾶμε γιὰ Πανηγύρια καὶ νὰ μαστορεύουμε τὸ Λεύκωμά του.

Καιρὸ τώρα ἐτοιμάζουμε  ἕνα ἀκόμα Λεύκωμα. Κατὰ τὰ φαινόμενα το 2009 θὰ εἶναι ἡ χρονιὰ τῶν Λευκωμάτων στὴν Ἴνδικτο.
Θέμα του τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Αύτὴ τὴ φορὰ ὅμως μὲ τὴν ματιὰ ἑνὸς μοναχοῦ. Ἑνὸς μοναχοῦ-φωτογρἀφου.
Τοῦ ἰδίου εἶναι καὶ οἱ δημοσιευόμενες ἐδῶ φωτογραφίες, μόνο ποὺ αὐτὲς κόπηκαν στὴν τελικὴ ἐπιλογή.
Μαζὶ μὲ τὶς φωτογραφίες καὶ ἕνα κείμενο-μαρτυρία τοῦ Ἄρη Δαβαράκη γιὰ τὸ Ὄρος.

Δίπλα σὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ὁ ἔβδομος τὀμος τῆς Ἀνθρωποδείας τοῦ Δημήτρη Δημητριάδη, καθὼς καὶ ἡ ἐπανέκδοση, αὐτὴ τὴ φορὰ στὴν Ἴνδικτο τοῦ Πεθαίνω σὰν Χώρα. Ἀπὸ τὸν Δημήτρη Δημητριάδη καὶ ἡ μετάφραση τοῦ L’ expérience intérieure τοῦ Ζώρζ Μπατάιγ.

Ἀλλὰ ὥς ἐδῶ τὰ τῆς Ἰνδίκτου. Ἑν καιρῶ θὰ ἐπανἐλθω.